Pracę doktorską dr inż. arch. Anny Kubickiej z Wydziału Architektury PWr docenił Prezes Rady Ministrów. Badaczka potwierdziła funkcjonowanie imperialnego systemu miar inkaskich. Wykonała pomiary i przeanalizowała dane zebrane w XV-wiecznym kompleksie Machu Picchu w Peru.
Ustalenia dr Anny Kubickiej mają duże znaczenie dla badaczy zajmujących się historią i kulturą Inków. Naukowiec z Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej potwierdziła, że rozmierzanie planu miasta Machu Picchu nadzorowali imperialni inżynierowie. Posługiwali się przy tym obowiązującym dla nich systemem miar.
Na miarę Inków
Wymiary budynków i ich elementów stawianych w tym inkaskim ośrodku nie były zależne od tradycji warsztatowej grup robotników pracujących okresowo przy budowaniu miasta. Zostały ściśle określone przez administrację XV-wiecznego imperium władcy Pachakuti Inqa Yupanki. Dr Kubicka wykazała także, że inżynierowie wykorzystywali dwa systemy.
– Do tej pory badania systemu miar inkaskich opierały się głównie o materiały źródłowe. XVI- i XVII-wieczne kroniki prowadzone przez Hiszpanów, którzy kolonizowali tamte tereny. Ponadto na tworzonych przez nich słownikach języka Inków – quechua – opowiada dr Kubicka.
– Pojawiają się tam informacje właśnie o antropometrycznych miarach, ale nie wiemy, jaka wartość była im przypisana. Naukowcy podejrzewają jedynie, że skoro przeciętny mieszkaniec imperium Inków mierzył około 1,6 m, to jego łokieć mógł mieć między 40 a 45 cm. Nie było jednak dotąd badań, które polegałyby na analizie serii wymiarów budynków i ich elementów. Tak by poszukać tego podstawowego modułu – podkreśla naukowiec z Wrocławia.
Takie analizy przeprowadziła dr Kubicka w latach 2010-2017 podczas badań terenowych w Machu Picchu. Pomiary w terenie prowadzili pracownicy z Narodowego Parku Archeologicznego Machu Picchu. Wśród nich zespół Laboratorium Skanowania i Modelowania 3D prof. Jacka Kościuka z Politechniki Wrocławskiej.
Tajemnice Inków
Badaczka ustaliła, że Inkowie stosowali dwa moduły, czyli quanta do mierzenia budynków. Podstawowy miał 42 cm i odpowiadał długości łokcia (khococ). Drugi natomiast mierzący 54 cm jest nieznaną do tej pory miarą. Nie wynika wprost z długości którejkolwiek części ludzkiego ciała.
– Nazywam go „łokciem królewskim”, bo była to jednostka używana do rozmierzania obiektów o wyższej randze, a także taka nazwa stosowana była w systemie miar innych kulturach antycznych – dodaje dr Kubicka.
Dr inż. arch. Anna Kubicka pracuje w Katedrze Historii Architektury Sztuki i Techniki na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Doktorat przygotowała pod opieką i we współpracy z prof. Jackiem Kościukiem i prof. Mariuszem Ziółkowskim (prace nad nim były możliwe dzięki grantowi z Narodowego Centrum Nauki). Czytaj także o nowym rektorze Politechniki Wrocławskiej.
